Χθες το βράδυ είχα την μεγάλη τιμή να δω το ντοκυμαντέρ του Στέλιου Κούλογλου. Θα ήθελα να πω 2-3 πράγματα για αυτή την ταινία «142 χρόνια».
Το μεγαλύτερο μέρος της ταινίας αφορά την Ελλάδα. Λέει πολλά για την άρνηση υποδοχής των προσφύγων και την ανάπτυξη πόρων (αστυνομικών, δικαστικών κ.λπ.) για την απόρριψή τους. Παρόλο που η ταινία γυρίστηκε σε διάστημα αρκετών ετών, μερικές φορές προφανώς με κρυφή κάμερα, η ταινία έχει πολύ καλό ρυθμό και δεν τραβάει σε μάκρος. Υπάρχει συγκίνηση και θυμός, αλλά και ελπίδα.
Σκέφτομαι ιδιαίτερα τη συλλογική διάσταση, τη δέσμευση εθελοντών όπως ο Ιάσονας Αποστολόπουλος, τον αγώνα των δικηγόρων… Εν ολίγοις, όλων εκείνων που καθημερινά προσπαθούν να ευαισθητοποιήσουν τον κόσμο για το τι πραγματικά συμβαίνει στα σύνορα και αγωνίζονται για να γίνει σεβαστή η ανθρωπιά.
Και μιλώντας για ανθρωπιά, η ταινία λέει πολλά και για δύο άλλα θέματα: την κατάσταση στις ελληνικές φυλακές και την κατάσταση της ελληνικής δικαιοσύνης.
Υπό αυτή την έννοια, η μαρτυρία αυτή προσφέρει τροφή για σκέψη που υπερβαίνει το πρωταρχικό θέμα, την τύχη των μεταναστών. Μας δίνει μια γεύση από ένα άλλο είδος απανθρωπιάς στην Ελλάδα, αλλά και στην Ευρώπη (σκέφτομαι τα ρεπορτάζ για τις φυλακές στη Γαλλία, για παράδειγμα). Όσον αφορά το θέμα της και άλλες πτυχές της, η ταινία αυτή έχει ευρωπαϊκή διάσταση και είναι μια αποφασιστικά ευρωπαϊκή ταινία.
Αυτό το ντοκιμαντέρ πρέπει να μεταφραστεί. Αυτό το ντοκιμαντέρ πρέπει να προβληθεί. Πρέπει να πάτε και να το δείτε. Στην Ελλάδα, στη Γαλλία, στο Βέλγιο… ελπίζουμε ότι ο καθρέφτης που μας κρατάει μπροστά μας αυτή η ταινία θα μας κάνει να σκεφτούμε τι είμαστε και τι κάνουμε εμείς οι Ευρωπαίοι στα σύνορα, στη θάλασσα και στο έδαφός μας.